Er zitten geen goudvissen meer in het ven

Robin Hannelore, een verteller pur-sang, breit in Er zitten geen goudvissen meer in het ven een vervolg op zijn prozadebuut, Het 58ste facet. Veertig jaar na de geheimzinnige verdwijning van een meisje in het Kempense dorp Pallaard, wordt de rust er opnieuw verstoord en wordt het mysterie opgelost.

In de jaren zestig kende de diamantnijverheid in de Kempen een ongemeen grote bloei. Eigenlijk kon men van een huisnijverheid spreken: in een dorpje als Pallaard bijvoorbeeld stond bijna aan elke straat een diamantslijperij en had elke diamantslijper bovendien thuis nog wel een verdoken hoekje waar hij in zijn vrije tijd clandestien kon slijpen zoveel als hij maar wilde. De schoolplicht reikte toen niet verder dan de lagere school. Het betekende dat elke veertienjarige achter de slijpmolen van vader of broer terechtkwam om zo snel mogelijk de knepen van de stiel te leren kennen. Wie verstandelijk tot wat meer (het liefst priester of kloosterzuster) geroepen scheen, moest opletten: één mislukking in het middelbaar onderwijs betekende onverbiddelijk werken in de diamantslijperij. Dat overkwam ook de zeventienjarige Marie-Thérèse Barri. Haar ontgroening verliep echter zo brutaal dat ze er op een bepaald ogenblik niet meer tegen opgewassen was en uit de diamantslijperij wegvluchtte. De laatste die haar zag, was de wagenmaker van het dorp. Hij merkte haar op aan de watermolen... Er werd gedregd aan de Molenbeek, vergeefs. Het hele dorp ging naar haar op zoek, maar ze leek wel van de aardbodem verdwenen. De wroeging van de diamantslijpers die haar zover gedreven hadden, bleef groeien. Haar broer Stefan sprak op de dorpskermis zijn jeugdvriend Robin Hannelore aan. Hij wilde dat die een open brief schreef aan zijn zuster, het liefst in de vorm van een verhaal. Ik willigde die smeekbede in en schreef de roman ’Het achtenvijftigste Facet’ (in co-editie verschenen bij Uitgeverij De Standaard en het Davidsfonds). Dat is nu veertig jaar geleden en niemand hoorde nog van Marie-Thérèse Barri. Robin Hannelore (ps. Van Gust Obbels, Pulle, 1937) was gedurende 38 jaar leraar Germaanse talen in Herentals en in Antwerpen. In 1965 richtte hij samen met Frans Depeuter en Walter van den Broeck het literaire tijdschrift Heibel op. Van 1981 tot 1997 was hij vast medewerker van De Standaard. Driemaal kreeg hij de Prijs voor Letterkunde van de Provincie Antwerpen: in 1968 en 1977 voor de poëzie en in 1995 voor het proza.