Winkelwagen: 0 artikels
Geen haiku’s of gedichten meer van Kris Geerts
| Meesters op het artistieke terrein vinden op de Lichtaartse heide een vruchtbare voedingsbodem. De natuur biedt er volop rust en inspiratie, en als kers op de taart, de magie van de purperen straling, de bloeiende zomerheide. Purper in al zijn schakeringen en nuances is ook de stralingskleur die overeenstemt met de mentale, emotionele en fysieke instelling van bepaalde dichters, schrijvers, toneelspelers, schilders, beeldhouwers, musici e.a. die hier in de roerige jaren zestig - voordat de overheid culturele centra in Vlaanderen oprichtte - hun kunsten tentoon spreidden. Twee hoevetjes met een culturele uitstraling die veel verder reikte dan de plaatselijke kerktoren, openden hier vijftig jaar geleden hun deuren en waren een duidelijke afspiegeling van de veranderende tijd, nl. de Verbrande Hoeve van Jan Berghmans en Artepik van Jan De Buck. De geschiedenis die beide hoevetjes voorafgaat en de activiteiten die er plaats vonden, komen in dit prachtig geïllustreerd tijdsdocument uitvoerig aan bod. Voor wie in de Kempen woonde, was het in de jaren ’60 niet makkelijk om met welke vorm van kunst en cultuur ook in contact te komen, ze waren immers zaak van de stad en dus moeilijk bereikbaar. Jongeren beschikten niet over een auto en het openbaar vervoer liet veel te wensen over. Het was dus een zegen dat zowat overal in Vlaanderen kunstkroegjes als paddenstoelen uit de grond rezen. Jonge dichters stamelden er hun eerste versjes, zangeresjes kweelden er hun eerste liedjes, kunstschilders toonden er hun eerste doekjes. De meesten hielden het na die eerste keer voor bekeken en zochten een andere hobby, maar van een enkeling hoorde je later meer.In Lichtaart waren dat De Verbrande Hoeve van Jan Berghmans, en wat later de Artepik van Jan De Buck. Beiden waren zowel artiest als cafébaas. Jan De Buck, schilder en tekenaar, zette zijn artistieke aspiraties algauw opzij, en werd fulltime kastelein en organisator van jazzavonden, kleinkunstavonden, literaire avonden, tentoonstellingen van plastisch werk en letterkundige manifestaties. Beide Jannen brachten naast debutanten ook gevestigde waarden naar de Kempen. Maar misschien was hun grootste verdienste dat ze een publiek wisten aan te trekken met een gemeenschappelijke culturele interesse. Daaruit vloeiden talloze vaak boeiende maar altijd oeverloze gesprekken voort, waaruit je leerde dat er verschillende soorten van gelijk hebben zijn, en waardoor het in de Kempen opeens een flink stuk minder stil werd. Ik wens alle jonge artiesten zo’n koppel Jannen toe, echt waar, want ze zijn onontbeerlijk voor de culturele toekomst. Die toekomst wordt niet gebouwd in door overheden gepamperde cultuurhuizen, maar altijd op plekjes met een bezielende improvisator. Daarom is het goed dat Karl Wouters de geschiedenis van beide cultuurcafeetjes in kaart heeft gebracht. Iemand moet het doen voor de grote vergetelheid haar mantel over die boeiende tijd heeft gespreid.Bron: uittreksel uit voorwoord door Walter van den Broeck. |
Lichtaart, centrum van kunst en cultuur in de roerige jaren zestig
| Auteur: | Wouters Karl |
| Uitgever: | Berghmans Uitgevers |
| Status: | Verschenen |
| ISBN: | 973-90-709-5999-9 |
| Uitvoering: | Hardcover |
| Verschijningsdatum: | 22/09/2014 |
| Druknummer: | 1 |
| Formaat: | |
| Gewicht: | 700 gr. |
| Pagina's: | 192 blz. |
| Kostprijs: | € 45 |
 |